[Feniks]

Słabo oświetlony korytarz

Teoretycznie ot jeden z masy korytarzy przewijających się w zamku. Nic specjalnego na nim nie ma poza słabym światłem, jakie nie zawsze dostatecznie pokazuje drogę. Jednak jakby się zastanowić, to całkiem romantyczne miejsce, gdyby nie chłodna, kamienna podłoga. Może znajdziesz tu chwilę ukojenia przy jednym z szerokich parapetów? Wszystkie są osłonięte częściowo cienkimi, kremowymi zasłonkami, dając chociaż odrobinę prywatności. Można też się schować w nocy przed patrolem, fajnie, nie?

[Lavi Lloyd]

Pomimo przynależności do Domu Kruka, Lavi nie zawsze grzeszył aż taką inteligencją, a przynajmniej jeśli chodziło o postawione granice czy kontakty międzyludzkie. Nie miał większych problemów z ich nawiązaniem, posiadając sporą ilość znajomych, niemniej jeśli chodziło o to pierwsze, niestety w chwili, w której się uparł, przekraczanie jakichkolwiek granic było dla niego chlebem powszednim. Wychodził z założenia, że czasem trzeba, żeby do ludzi dotarło. Może nie wyglądał, ale potrafił być dosadny, przynajmniej w swojej głowie, bo w rzeczywistości bywało różnie.
Póki co w starciu z kolegą z domu szło mu całkiem dobrze. Nie poddał się, nie machnął ręką i co najważniejsze, nie zostawił tego tak o, nadal uparcie pchając rozmówcę do konfrontacji. Trzeba było to wyjaśnić, bo brak rozmowy mógł skutkować narastaniem konfliktu. A ten nie był nikomu potrzebny, tym bardziej we własnym domu.
Kilkusekundowa cisza sprawiła, że poczuł się lepiej, jakby pewniej. Nie to, żeby się bał, ale bywały momenty, kiedy konfrontacja nie była jego mocną stroną. Teraz jednak się uparł, postawił poprzeczkę samemu sobie i chciał mieć pewność, że się nie ugnie.
-Nie chcę być niemiły, ale sam zacząłeś i nawet mnie nie przeprosiłeś za to, że tak na mnie naskoczyłeś, kiedy niczego ci nie zrobiłem. Ja to przeboleję, chociaż mi się to nie podoba, ale to nie jest za dobre podejście w poprawianiu relacji między ludźmi - odpowiedział. Powoli włączał mu się przemądrzały ton, który pojawiał się w momencie, kiedy kogoś pouczał lub dawał jakiekolwiek rady. Ten sam, który nie każdemu odpowiadał, o czym się już przekonał. - Może jakbyś się tak nie wiem, nie spinał, to byś się nie stresował, zaklęcie by wyszło, a ty być mnie nie zwyzywał - dodał. Dla niego to brzmiało logicznie. Wszystko się ze sobą wiązało i jego zdaniem wystarczyło wyeliminować przyczynę, by zmienić skutki.
-Możesz uderzać w worek, kto powiedział, że zaraz w ludzi? Trochę to agresywne - zmarszczył brwi. Czy to była aluzja czy ostrzeżenie, że to właśnie Lloyd może zaraz oberwać?

[Timothy Han]

Timothy naprawdę zaczynał... Nie, właściwie, jego cierpliwość już dawno poszła do innego pokoju. Był wściekły, potrzebował długiego spaceru, chciał przemyśleć wszystko i uspokoić się żeby potem móc rozwiązać tą sytuację z Jaysonem na innym gruncie niż no, na takim, co zawsze. Jay sobie nie da wejść na głowę, a i on nie chciał mu tego robić, choć w pełni uświadomi sobie pewnie swoje zachowanie później, jak ochłonie. Teraz jeszcze miał wiarę ogromną w swoją rację i że niby Jay zachowywał się chujowo wobec niego. Nie robiąc nic, w zasadzie, ale kto by za nim trafił.
Uniósł brwi, jakby w niedowierzaniu jeszcze spoglądając po nim krytycznie.
- Nie będę cię za nic przepraszać - zastrzegł z prychnięciem pożałowania, podchodząc ku niemu kroczek. - Na pewno nie zamierzam ani się kajać, ani próbować poprawiać naszą nieistniejącą relację, byśmy w przyszłości mogli zostać przyjaciółmi.
Ironicznie to mówił, oczywiście.
- Umiem rzucać zaklęcia, dzięki za radę, nie potrzebowałem - dodał cicho, nieco przez zęby, patrząc na chłopaka coraz bardziej, cóż, nieprzychylnie. Gotowało się w nim, bo też trochę nieświadomie mu Lavi wjeżdżał na ambicje.
- Prosisz się na tyle w tym momencie, że uderzenie człowieka wydaje mi się mimo wszystko bliższą mi obcją... - Ostrzeżenie, myślał, że dosyć jasne, kiedy patrzył z agresją na chłopaka, zaciskając dłonie w pięści.

[Lavi Lloyd]

Z każdym kolejnym słowem brnął coraz bardziej w pouczanie chłopaka. Próbował słowem wymusić na nim chociażby zwyczajne przepraszam, które niczego go nie kosztowało. Lavi nie lubił niesprawiedliwości tym bardziej, jeśli ktoś robił względem niego nieprzyjemne rzeczy zupełnie bez powodu. Tim właśnie tak postąpił i to się Krukonowi nie podobało. Jako inteligentne istoty, obaj powinni przeprowadzić rozmowę i póki co Lloyda wcale nie interesowało, przynajmniej nie jakoś specjalnie, że on do tej konwersacji kolegę zmusza, naciskając.
-Postąpiłeś źle, powinieneś przeprosić. To nic nie kosztuje. Jestem pewien, że rodzice nauczyli cię tego słowa i miło byłoby pokazać, że jednak w jakiś sposób cię wychowali, bo ja tego robić nie będę. Chcę ci tylko pokazać, że też nie byłbyś zadowolony, gdyby ktoś coś podobnego odstawił tobie - zauważył, lekko marszcząc brwi. Czemu niektórzy uczniowie byli tak bardzo niereformowalni?Bądź co bądź żyli w społeczeństwie z zasadami, pasowało się chociaż do niektórych stosować. - Nasza relacja nie musi istnieć na stopie przyjaźni, ale będziemy się mijać w pokoju wspólnym czy przy dormitoriach, więc nie sądzisz, że jednak lepiej mieć chociaż neutralne stosunki? - Czy tylko on brzmiał tutaj rozważnie, jak na niemal dorosłego przystało? Tim niby starszy, a był jak jakiś rozkapryszony dzieciak.
-Poproszenie o pomoc to nic strasznego. Jak chcesz mogę ci trochę pomóc i poćwiczymy zaklęcia. Nie każdy musi w nich być super - stwierdził uważając, że właśnie tu leżał problem. Ten przedmiot po prostu nie był dla Hana. On zapewne specjalizował się w czymś innym.
-Proszę czym? Tym, że postanowiłem ci powiedzieć, że twoje zachowanie mi się nie podobało? Wiesz, gdyby nie to, że nie wyglądasz jakoś specjalnie groźnie, może uwierzyłbym w twoje groźby - dodał, pewnie kopiąc pod sobą grób. Typowe kiedy za bardzo mu się wkręciło stawianie na swoim.

[Timothy Han]

Właściwie mimo bycia narwanym, raczej nie był fizycznie agresywny. Ciął słowami i był w stanie, jeśli kogoś znał, zadać naprawdę mocne rany, mówiąc wszystko to, czego potem żałował. Ale nie lubił i wystrzegał się przemocy fizycznej, a w każdym razie w rozumieniu bójek czy jednostronnego bicia kogoś, o ile sobie ostro nie zasłużył. Wolał zresztą i wtedy skorzystać z magii, niż się fatygować.
Może to uratowało Laviego. Może gdyby nie to, że Tim nie chciał się bić, właśnie Krukon dostałby po mordzie za pyszczenie do kogoś, do kogo nie powinien. Być może gdyby nie był za dobrze wychowany, sprowadziłby go do parteru. Podszedł do niego ostatnią odległość, bardzo blisko, chwytając go mocno w garść za przód koszulki i patrząc mu w oczy z żarem wściekłości i ostrzeżenia. Drugą ręką w tych dwóch krokach wyjął różdżkę z kieszeni szaty szkolnej i przytknął mu ciut do podbródka. Oddychał głęboko, zaciskając zęby mocno, aż mu zazgrzytały. W głownie niemal słyszał nadal wesołe śmieszki Jaysona, Rose, widział spojrzenia wszystkich kiedy zaklęcie mu nie wyszło, czuł to upokorzenie.
Po chwili uśmiechnął się lekko, absolutnie nie z sympatią czy rozbawieniem, a jakby chciał go zjeść na kolację albo rzucić psom na pożarcie. Uroczy był, miał śliczną buzię, ale nie zmieniało to tego jak bardzo teraz cisnął Timowi na odcisk.
- Nie masz za grosz instynktu samozachowawczzego, hm? - zapytał go cicho, patrząc mu w oczy z odległości centymetrów. Może i go nie pobije, ale porządne zaklęcie jeszcze nikogo nie zabiło. - Naprawdę doceniłbym teraz święty spokój, a jedno nieudane zaklęcie nie sugeruje, że każde kolejne się nie uda. Naprawdę chcesz sprawdzać czy z łaski swojej raczysz spierdalać w przeciwnym kierunku?
To wszystko mówił cicho, gniewnym tonem, nie odrywając nawet na sekundę wzroku od jego oczu.

[Lavi Lloyd]

Z całą pewnością Lavi miał pewne zdolności samodestruktywne, które prezentował w tym momencie. Zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że powinien odpuścić, ponieważ nie mogło przynieść to niczego innego, jak bólu, niemniej był na tyle uparty, że zgasił swój umysł, który krzyczał, podsyłając mu najróżniejsze scenariusze i argumenty. Nie jego wina, że im bardziej Tim się wypierał, tym usilniej Lloyd chciał go przekonać, że to właśnie po stronie młodszego Krukona leżała racja. Wystarczyło przeprosić, niczego więcej nie oczekiwał.
Nie był ślepy, widział, że wyraz twarzy jego rozmówcy się zmieniał. To było kolejnym sygnałem, znakiem, który przemawiał za odejściem. A jednak trwał tutaj, niczym jakiś roztargniony Puchon (nie obrażając ich) i czekał, co się dalej wydarzy. Pod tym względem nie wyróżniał się na tle innych uczniów z jego domu - był ciekawski i lubił obserwować ludzi, poznając ich zachowania. Teraz przykładowo wiedział, że Tima wyjątkowo łatwo było wyprowadzić z równowagi.
Widział, jak się do niego zbliża. Wciągnął powietrze, kiedy złapał go za przód koszuli. Nie miał w planach patrzenia na niego z tak bliska, ale grunt to umieć dostosować się do sytuacji.
-Trochę agresywne zachowanie, nie sądzisz? - spytał, teraz ciszej. Nie musiał krzyczeć. Poza tym mimowolnie serce zaczęło mu bić znacznie szybciej. Zachowanie chłopaka stało się bowiem nieprzewidywalne. - Masz zamiar mnie pobić tylko dlatego, że zapytałem o przeprosiny za coś, co niesłusznie mi zrobiłeś? Mało honorowe - dodał. No tak, musiał brnąć w to wszystko dalej. Mediator był z niego raczej słaby, bo niestety w takich sytuacjach włączało mu się mędrkowanie.
-Traktujesz tak każdego, kto z tobą rozmawia? - spytał, zerkając na różdżkę, którą trzymał. Miał w tej chwili władzę i jeśli będzie chciał, może posłać Laviego do szpitala, zdawał sobie z tego sprawę. - Równie dobrze może się nie udać, bo nie wyglądasz na kogoś, kto może liczyć teraz na skupienie, a chyba to właśnie jego ci zabrakło - wyrzucił z siebie, zupełnie nieprzemyślanie. Wcale nie podobała mu się ta sytuacja. Nie, kiedy chłopak przed nim był wyższy, zapewne silniejszy i jeszcze celował w niego różdżką.

[Timothy Han]

Właściwie to wszystko zależało od dnia. Nie to, że zawsze był tak wrażliwy, ale bywały dni kiedy po prostu coś w jego głowie tylko czekało na prztyka i domino się przewracało. Nie miał wiele takich rzeczy, które go wyprowadzały z równowagi, ale niestety chorobliwa zazdrość była jego ogromnym problemem i jak już się w tym zapętlił i pozwolił złości wziąc nad sobą kontrolę, naprawdę nie trzeba było wiele.
Niestety Lavi był tego ofiarą. Fakt, że zupełnie niesprawiedliwie i bez żadnego powodu w ogóle znalazł się w tej sytuacji, a konfrontacja nie była w zasadzie niczym złym. Nie mógł wiedzieć przecież jak Tim reaguje na niektóre rzeczy, albo z czego się wywodzi jego zachowanie. Jayson wiedział, a i tak ciężko mu czasem było w ogóle opanować pewne emocje Krukona, jakoś powstrzymać potok paranoi czy właśnie zazdrości. Choć podchodzenie do wściekłej osoby w ten sposób i z takim podejściem było tak czy inaczej ryzykowne ze strony Laviego, to nie można go tak całkiem było winić za sytuację, w jakiej się znalazł. Właściwie, nieświadomie wybrał sobie chyba najgorszą możliwą osobę w najgorszym możliwym momencie na takie dyskusje.
Wiedział czy nie, blondyn mówił wszystko to, co tylko dokręcało śrubę i Timothy najzwyczajniej w świecie już doszedł do kresu swojej i tak znikomej cierpliwości. Skinął głową jakby zgadzając się z Lavim, acz niestety to nie z nim się zgodził.
- Sam się prosiłeś. - Ciut go odpychając gdy go puścił i cofnął się tym samym o krok, tak tylko żeby po prostu zachował dystans, wymierzył różdżką z ostrym: - Petrificus Totalus!
I akurat teraz zaklęcie wyszło perfekcyjnie, no patrzcie go. Na nieszczęście Laviego, co prawda, kiedy najpewniej padł na ziemię. Tim popatrzył na niego z pożałowaniem i niezmiennie wściekły.
- Nie każdego, tylko tych, co mnie wkurwiają - odpowiedział na pytanie. I dosłownie go tak zostawił. Zostawił go! Później dopiero będzie miał cholerne wyrzuty sumienia i sam siebie skopie mentalnie za to zachowanie, może nawet faktycznie przeprosi Krukona. Teraz jednak nie myślał logicznie i odszedł, trzęsąc się z nerwów, w kierunku wieży astronomicznej. Absolutnie potrzebował świeżego powietrza, najlepiej zimnego, a tam zawsze piździ.

zt. x2

Kostka na zakłócenia: 9 UFF, THANK GODS

[Harper Brooks]

sobota, 31. października 2020 roku; godzina 12:40

Harper nie potrzebowała dziś więcej negatywnych bodźców. Wystarczyło, że nie była jeszcze w pełni gotowa na wieczór, właśnie przemierzała szkołę w poszukiwaniu swoich rzeczy, które chyba przez nieuwagę zostawiła poprzedniego dnia w jednej z sal i... Aha, no tak, i najważniejsze. Chodziła, a może raczej snuła się za nią nieprzyjemna myśl, która stale pobudzała uczucie niepokoju. Wspomnienie ostatniej imprezy towarzyszyło jej niemal bez przerwy, a gdy tylko ustępowało na rzecz skupienia na temacie zajęć, czy rozmowy, nie mogła pozbyć się uczucia, że coś jest nie tak i nie powinna się rozluźnić. Prześladował ją moment, w którym popełniła bezmyślny błąd i straciła kontrolę. Im więcej myślała o całym zajściu, tym mniej chodziło o samego Cavingtona - choć również przyznała to przed sobą z trudem. Dużo łatwiej było obwiniać go za każdy krok, gest, słowo. Poziom obrzydzenia całą sytuacją ustąpił miejsca przerażeniu. Towarzyszył jej trwały, nieprzyjemny strach przed bezsilnością i byciem tak podatną, jak w tamtym momencie. Nie chodziło już nawet o to, co się wydarzyło, a o szereg rzeczy, jakie mogły mieć miejsce.
Nic nie zmieniało jednak faktu, że Mickey był bucem. Zdawała sobie sprawę z tego, że Ślizgon nie zostawi tak całej sytuacji - przecież to za dobry materiał! O nie, on z pewnością miał w końcu przyjść, wypomnieć jej całe zajście, a następnie płynnie przejść do drwin... Choć zwykle była w stanie stanąć z nim twarzą w twarz i odeprzeć jego słowa, nie dając mu tym samym satysfakcji z dominacji w jakiejkolwiek wymianie zdań, teraz nie miała najmniejszej ochoty na podobne starcie. Nie przyznałaby się przed nikim, jednak unikała go cały ostatni tydzień, licząc, że jeśli tylko będzie umykała przed nim wystarczająco długo, wspomnienie tamtego wieczoru zniknie. Nie tylko z jej głowy, ale i jego.
Na szczęście nikomu nie przyszło do głowy biegać po zamku w sobotę o tej porze i nie musiała martwić się niechcianym towarzystwem. Właściwie, był to pierwszy dzień, kiedy poczuła się nieco mniej spięta. Dziś nie czekały jej lekcje z kimś, kogo usilnie unikała, a więc całe zadanie automatycznie stało się dużo prostsze... A przynajmniej aż do wieczoru, jednak wtedy planowała skryć się gdzieś wśród grona swoich znajomych i spędzić miło czas - tak dla odmiany.

[Mickey Cavington]

Od minionej imprezy, na której doświadczył czegoś, czego z jakiegoś powodu nigdy nie spodziewał się doświadczyć, mimo że w pewien pokręcony sposób bezustannie próbował to sprowokować, próbował bardzo usilnie złapać Harper po którejś lekcji albo posiłku. Wbrew pozorom to nie złośliwości były pierwszym co mu na myśl przychodziło, bo szczerze zaskoczyła go cała sytuacja i nie wiedział skąd się wzięła. Ktoś zmusił Harper do flirtu? Założyła się z kimś i przegrała, a jej karą było zrobienie czegoś, co ją odrzucało? (Nadal nie był w stanie pojąć dlaczego jest tak bardzo inna od większości dziewcząt w szkole i dlaczego tak bardzo zawzięła się na nielubienie go) Grała w prawdę czy wyzwanie i to było jej wyzwanie? A może po prostu chciała wywinąć mu tego imprezowego pranka? Nie miał pojęcia jakie było źródło, ale aż go zmartwiło, że Harper Brooks próbowała go podrywać.
Niestety, skubana znikała bardzo skutecznie, kiedy tylko zajęcia się kończyły i chyba barykadowała się w dormitorium, bo nie widywał jej na korytarzach ani posiłkach.
To zdarzenie chodziło za nim i nie dawało mu spokoju aż do piątkowego treningu. Wiadomo, że unosząc się na miotle w powietrzu uwaga skupiała się na czymś zupełnie innym. A po treningu pewnie znowu wróciłby do zastanawiania się co za licho użarło Harper, gdyby nie kolejne nieoczekiwane zdarzenie. I to takie, które bardzo skutecznie wymazało z jego myśli zmartwienie o Brooks. Cały wybuch i wypadek nie tylko same w sobie były zaskakujące, ale jego własna reakcja była niespodziewana. Nigdy dotąd żaden upadek z miotły nie był tak traumatyczny. Z jakiegoś powodu obudziło to w nim niewyjaśniony lęk, który pogłębił się tylko w momencie, kiedy doszły go słuchy o decyzji dyrektora. Noc spędzona w Skrzydle Szpitalnym nie byłaby ani trochę spokojna, gdyby nie dostał odpowiedniego specyfiku mającego pomóc mu zapaść w sen bez snów. Bez tego na pewno miałby koszmary.
Wszyscy gracze Quidditcha zostali wypuszczeni ze Skrzydła po ostatecznych oględzinach przez pielęgniarza. I w tamtej chwili jedyne o czym Mickey marzył, to prysznic. Nie mógł też pozbyć się niepokoju, jaki czuł w klatce piersiowej wraz z bólem siniaków, których nie udało się tak szybko wyleczyć magią, a myśli wciąż wracały do tego niefortunnego treningu. Tak bardzo zamyślił się nad faktem, że to gracz drużyny Gryfonów wpakował zawodników Slytherinu oraz Ravenclaw do Skrzydła Szpitalnego, że nie zwrócił nawet z początku uwagi na to, że schody wywinęły mu psikusa i zamiast zejść bezpośrednio na parter, znalazł się na trzecim piętrze i jeszcze musiał obrać okrężną drogę do kolejnej klatki schodowej, bo tamte schody od razu uciekły w inne miejsce. Westchnął ze zrezygnowaniem i ruszył miarowym krokiem przed siebie.
Wyszedł akurat zza rogu na zakręcie korytarza, żeby idealnie prawie wpaść na nikogo innego, jak właśnie Harper, którą tak usilnie próbował złapać cały tydzień. Tylko że właśnie dzisiaj ani trochę o niej nie myślał, chyba że w kategoriach "jedna z zawodniczek drużyny Gryfonów", nie będąc pewnym, czy nie brała w jakiś sposób udziału w konspiracji przeciwko trenującym drużynom, chcąc sabotować konkretnie jego drużynę przed nadchodzącym meczem. Nie wpadł na nią tylko dlatego, że jak tylko wyszedł zza rogu i zauważył ją niemalże przed sobą, instynktownie odskoczył w tył, mając mini zawał.
- Ja pier-...! - Złapał się dłonią na wysokości serca i niemal od razu puścił, bo zabolało, siniak bardzo o sobie przypomniał. Spojrzał na Gryfonkę oddychając nieco płycej i szybciej, jakby się przestraszył. - Brooks, przyprawisz mnie kiedyś o prawdziwy zawał! - Nie było to oskarżające, ale gdzieś w jego głosie zabrzmiała jakaś nuta... żalu?

[Harper Brooks]

Jeżeli w Hogwarcie był ktoś, kogo Harper w tym momencie chciała widzieć mniej, nie była tego świadoma. Chyba nawet spotkanie z Irytkiem byłoby w tym momencie bardziej pożądane (nie było, ale musiałaby przekonać się tego na własnej skórze, aby móc się zgodzić)! Oczywiście wkrótce miało jej przejść. Mickey miał o wszystkim zapomnieć, a ona dawała mu tylko przestrzeń, aby mógł zapomnieć o... Cóż, zdaje się, że o jej istnieniu. Potem mógł wrócić do bycia irytującym idiotą, ale miał nie móc wypominać jej tamtej rozmowy. Najbezpieczniej byłoby wpaść na siebie ponownie za jakieś trzydzieści lat - to brzmiało rozsądnie!
Niestety Cavington nigdy nie miał wiele wspólnego z rozsądkiem.
Wbrew pozorom, ten jeden raz zapomniała skupiać się na niechęci do chłopaka. Było jej jedynie wstyd i obawiała się, że wykorzysta całą sytuację przeciwko niej! Przecież robił to nie raz. Czasem wystarczyło jedno słowo, aby obrócił je przeciwko niej. A najbardziej bolało, że tym razem miałby pewną rację. Sama się w to wpakowała i zdecydownie nie potrafiła samodzielnie z tego wybrnąć.
Gdy tylko na siebie wpadli, ona również odskoczyła do tyłu, nie zdając sobie jeszcze sprawy, że tuż przed nią zatrzymał się właśnie on.
- Prze-... - zaczęła cicho w odruchu, nim jednak ją zamurowało.
O. Nie.
Nie chciała angażować się w tę rozmowę, czy choćby wymianę dwóch zdań, która mogłaby być zaproszeniem do dorzucenia paru kolejnych.
Zamilkła mierząc go nerwowo wzrokiem, po czym odwróciła głowę w bok, zaciskając usta. I tak szli w przeciwnym kierunku... Unikając jego spojrzenia, obeszła go szerokim łukiem. Starała się wyglądać przy tym swobodnie, jednak jej ruchy były w tym wszystkim dziwnie sztywne. Chyba nigdy nie była tak wyraźnie spięta.
Kilka kroków dalej, tknęła ją myśl o sytuacji na boisku. Czyżby nie ucierpiał? Nie był na tym treningu, o którym wszyscy mówili? A może już zdążyli ich wypuścić? Ale tak szybko? Tuż wybuchu, w którym ucierpieli?
Nie mogła się powstrzymać. Mimo niechęci, obaw, może nawet strachu. Wiedziała, że wina nie leżała może po stronie Gryfonów, jako całego domu, ale hogwarckie wychowanie sprawiało, że czuła się w pewien sposób odpowiedzialna za działania innych.
Ponownie zmierzyła go wzrokiem - tym razem, jakby chciała coś powiedzieć, jednak jakikolwiek rodzaj przeprosin nie przeszedłby jej przez gardło. Właściwie, nie była teraz zdolna do wyduszenia z siebie czegokolwiek. Czuła jedynie dziwną blokadę.
Cholera, trzeba było odejść szybciej. Nie puści się przecież teraz biegiem!

[Mickey Cavington]

Oddychając nieco ciężej, jakby przebiegł właśnie ten korytarz, a nie przeszedł spokojnie, przyglądał się Harper omijającej go szerokim łukiem. Aż zmarszczył brwi na ten jakikolwiek brak reakcji z jej strony, bo raczej spodziewałby się, że oberwie mu się zupełnie bezsensowny opierdol za to, że nie patrzy jak chodzi. Ale nie, Harper wyglądała jakby próbowała... uciec? A co bardziej go za chwilę zaskoczyło, to to nagłe zatrzymanie się i zmierzenie go wzrokiem z czymś przywodzącym na myśl zmartwienie. Może "zmartwienie" to za duże słowo, ale zdecydowanie nie był to typowo Harperowy wzrok, kiedy na niego patrzyła. Aż spojrzał po sobie kontrolnie, jakby oczekiwał znaleźć coś na tyle dziwnego, że aż Brooks zwróciła na to uwagę. Nie znalazł nic. Podniósł na nią pytające, nierozumiejące spojrzenie.
- Mam coś na twarzy? - Zupełnie jakoś zapomniał o typowych złośliwościach, kiedy z nią rozmawiał, bo ten lęk spowodowany nieoczekiwaniem wpadnięciem na siebie wciąż trzymał nerwy w nieprzyjemnym spięciu, jakby ciało gotowe było do ucieczki. - Wszystko w porządku, Brooks? - To jej milczenie najbardziej go martwiło. No i fakt, że odniósł ostatnio wrażenie, jakby celowo bardziej go unikała.

[Mistrz Gry]

31 października 2020 roku miał okazać się dniem ekscytującym i niezwykłym nie tylko ze względu na imprezę Halloweenową i szczęśliwie przypadającą na ten dzień pełnię księżyca. Tego dnia można było spodziewać się dziwnych wydarzeń, głównie napędzanych wyobraźnią młodych adeptów magii. Albo ich lękami...
Nie spodziewający się żadnych nieprzyjemności Harper i Mickey, zupełnie nieoczekiwanie usłyszeli coś jakby szelest dobiegający z ciemnego kąta nieopodal. Kiedy spojrzeli w kierunku odgłosu, po chwili zauważyli wyłaniający się, jakby wręcz formujący się z cienia rosnący kształt. Nie minęła nawet sekunda, a kształt przybrał bardzo jasną formę postawnego mężczyzny, wzbudzając nagły strach w Harper. Nawet jeśli Harper nie zorientowała się, że ma do czynienia z boginem, to towarzyszący jej Mickey dodał dwa do dwóch.

---

SPOTKANIE Z BOGINEM! Wszystkie postacie w wątku mają obowiązek odnieść się do tego spotkania i zastosować odpowiednią mechanikę.

☞ Mechanika spotkania z boginem

[Harper Brooks]

Harper zdarzało się myśleć, tak jak z pewnością każdemu, że gorzej już być nie mogło. Często miała rację. Zazwyczaj w tego typie sytuacjach faktycznie beznadzieja osiągnęła swoje maksimum na tamten moment. Tu jednak, wbrew swojej niemal niezawodnej intuicji w tych sprawach, musiała zmierzyć się z kliszowym spotkaniem twarzą w twarz ze swoim najgorszym koszmarem - Cavingto-... Nie, nie tym razem.
Ślizgon miał swoje wady, o których Harper mogłaby (nie wiedzieć czemu) opowiadać godzinami. W rzeczywistości nikt wcale nie chciałby słuchać tego całego wyliczania... No, może poza samym chłopakiem, który angażował się zwykle w podobne wymiany zdań aż nadto.
Jednak po jego pytaniu, czy aby na pewno wszystko było w porządku, zacisnęła mocniej usta, jakby chciała dodatkowo powstrzymać się przed wymówieniem choćby jednego słowa w jego kierunku i obróciła się, aby pospiesznie ewakuować się z tego korytarza oraz przede wszystkim, z tej sytuacji. Nie zdążyła zrobić kroku, gdy jednak zobaczyła... To? Jego? Z ciemności wyłoniła się postać, której Gryfonka co prawda wcale nie znała osobiście, ale wzbudziła w niej natychmiastowy strach. W Hogwarcie czuła się zwykle bezpiecznie... To w domu było gorzej - zarówno dosłownie, w domu rodzinnym, jak i w jego otoczeniu, kiedy wracała skądś późnymi wieczorami, kiedy dorabiała sobie w przerwach od szkoły. To właśnie wtedy trafiała na takie osoby, jak ta, która stała właśnie tuż przed nią. Zdaje się, że nie zwróciła nawet uwagi, że postać, którą ujrzała, była wręcz nienaturalnie duża, choć wzbudziło w niej tym większy strach. Nie tylko był wyższy, niż typowy uczeń, ale najpewniej mierzył ponad dwa metry, górując tym samym również nad Cavingtonem, o którego istnieniu oczywiście Gryfonka natychmiastowo zapomniała, odsuwając się powoli o parę kroków od postaci, w kierunku Ślizgona, na którego zaraz miała wpaść, jeśli tylko sam się nie przesunął.

[Mickey Cavington]

To paradoksalnie nienaturalne zachowanie Brooks budziło tylko coraz większy niepokój Mickey'ego. Unikała konfrontacji i wytknięcia mu czegokolwiek? To było martwiąco niepodobne do niej! Drgnął, jakby w chęci ruszenia za nią, kiedy tylko się odwróciła, ale nieoczekiwany dźwięk dobiegający z zaciemnionego kąta zwrócił jego uwagę - w tej chwili bardzo wyczuloną na wszelkie nieoczekiwane odgłosy. Zauważył wychodzący z kąta kształt, postać. Zdecydowanie zbyt dużą, żeby mogła faktycznie skutecznie ukryć się w tamtym cieniu i pozostać przez nich niezauważoną. Już miał zapytać o co chodzi i kim ta nieznana mu osoba jest, kiedy stało się znowu coś wyjątkowo zaskakującego - Harper cofnęła się gwałtownie na tyle, że wpadła na niego w nieuwadze. Wytchnęło mu to odrobinę powietrza z płuc, bo nawet niezbyt mocne uderzenie ciała odebrał dość boleśnie. Ale nie myślał o tym, bo po krótkim spojrzeniu na profil Gryfonki mógł stwierdzić, że jest przestraszona, a źródłem strachu jest ten rosły mężczyzna. Czyżby go znała? Coś jej zrobił? Niezależnie od tego, co Brooks o nim myślała, Mickey był bardzo wyczulony na krzywdę kobiet, szczególnie na tę celową krzywdę spowodowaną przez mężczyzn. W automatycznym odruchu, sprawnie i jakby mięśnie znały takie ruchy, zagarnął Harper jednym ramieniem w pasie i przesunął za siebie, robiąc krok przed nią i całkowicie zasłaniając sobą, stając pomiędzy nią i nieznaną postacią.
- Ki~ - Urwał w pół słowa, bo zanim w ogóle zdążył zadać pytanie ostrym tonem, postać... zniknęła? Za to przeraźliwy huk wypełnił korytarz na równi z dymem i podnoszącym się pyłem, a ściany zdawały się walić. Tylko że nie były kamienne, a... drewniane? Coś tu nie grało. To było tak podobne do tego, co wczoraj Cavington przeżył na boisku, że aż krew mu się w żyłach zmroziła, że oto znowu znajduje się w miejscu, gdzie zaraz wszystko się na nich zawali.
I wtedy coś w głowie kliknęło.
Pospiesznie wyciągnął różdżkę i bez większego zastanowienia wycelował przed siebie, krzycząc może nawet przesadnie głośno:
- Riddikulus! - na co walące się ściany jakby... spowolniły i wszystko teraz działo się w slow motion, huk zaczął brzmieć jak wuwuzela, a dym zaczynał skrzyć się niczym brokat i konfetti.
Spojrzał przez ramię na Gryfonkę.
- Harper, to tylko bogin! - Może gdyby nie okoliczności, to Brooks mogłaby się zdziwić, że została nazwana po imieniu.

Kostka: 7
Bogin: 7/50

[Harper Brooks]

Harper nie miała tyle szczęścia, by uświadomić sobie, czym tak naprawdę była postać, a następnie walące się na nich konstrukcje. Z pewnością będzie miała potem mnóstwo czasu na rozmyślanie o tej chwili, kiedy wręcz kuliła się za Cavingtonem, rozważając ucieczkę, choć nogi odmawiały jej poosłuszeństwa. Dopiero zaklęcie rzucone przez Ślizgona sprawiło, że zamrugała szybciej, przyglądając się katastrofie, jaka ich otaczała, a w chwilę później wyprostowała się. Przerażenie na jej twarzy zastąpiła wściekłość. Czy właśnie jakiś bogin sprawił, że okazała taką słabość przed Cavingtonem? Czy przez byle bogina tak się upokorzyła?
Wzięła głębszy wdech, słysząc przytłumiony głos chłopaka, który informował ją, że to bogin. Już miała syknąć w jego stronę, że przecież wie, ale miała teraz inne priorytety, przez które zacisnęła mocniej usta, dobywając różdżki.
Nie potrafiła jednak jeszcze w pełni zapanować nad własnymi emocjami, przez co uniosła lekko trzęsącą się rękę i wymierzyła w stronę bogina, przesuwając się o krok w bok, żeby wychylić się zza pleców Ślizgona.
- Riddikulus! - krzyknęła z wyraźną złością.
Bogin ledwie zaczął formować się z powrotem w strach Harper, kiedy dosięgnął go promień z jej różdżki, zamieniający go tym samym z mrocznego, rosłego mężczyznę w... Misia pandę, który zaraz zatoczył się w bok, tracąc kontrolę nad własnym ciałem.
Na ich nieszczęście, Gryfonce wcale nie było jednak jeszcze do śmiechu. Potrzebowała chwili, by poradzić sobie ze zmianami emocji. Na razie jedynie odetchnęła cicho, widząc, że nie grozi jej nic poważnego i... Zerknęła przelotnie na chłopaka, jakby chciała sprawdzić, czy aby on nie będzie miał zbyt wielkiego ubawu z niej samej.

Kostka: 5
Bogin: 12/50

[Mickey Cavington]

Absolutnie nawet przez myśl mu nie przeszło, żeby mieć ubaw w tej sytuacji. Nawet jakby sam nie był w tej chwili aż za bardzo, irracjonalnie przerażony, to pod żadnym pozorem nie byłoby mu do śmiechu widząc strach Harper. Wręcz przeciwnie - zmartwi się i nie zamierzał zostawić jej samej, porzucić na pastwę lęków.
Ulżyło mu, kiedy okazało się, że Brooks za Riddikulusa i znalazła w sobie odwagę na rzucenie go. Nie miałby nic przeciwko dania jej możliwości ucieczki, jeśli okazałoby się, że jednak nie zna, ale było to podnoszące na duchu. Z jakiegoś powodu przerażało go stawienie czoła walącym się ścianom w pojedynkę. Aż z tego wszystkiego zaparło mu nieco dech w piersi i poczuł wzmożony ból uderzenia. Zupełnie nieświadomie jedną dłoń zacisnął na przedzie koszulki, jakby próbował złapać się za posiniaczone obicie.
Też nie było mu za bardzo do śmiechu, tym bardziej, że przetaczająca się panda zaraz zniknęła i drewniane ściany na nowo zaczęły się walić. Wyciągnął przed siebie różdżkę, tym razem jednak ręka nieco mu drżała.
- R-riddikulus! - Zabrzmiał jakby się zawahał i nie był przekonany. I najwyraźniej bogina tez nie przekonał, że jest zagrożeniem, bo trzask łamanego drewna poniósł się echem po korytarzy. A może to tylko w jego głowie? Wybuch i chmura kurzu uderzyły w niego tak mocno, że aż się zachwiał i instynktownie odwrócił nieco, osłaniając ramieniem zarówno swoją twarz, jak i starając się osłonić Harper, jednocześnie osłaniając też wrażliwe, zranione i bolące obicia prawdziwego zdarzenia z dnia poprzedniego.

Kostka: 2 :c
ogin: 12/50

[Harper Brooks]

Sukcesy Cavingtona zawsze motywowały Harper do tego, aby starać się być lepszą od niego, jednak jego porażki miały często podobny efekt, choć przy mniejszym poczuciu presji. Na każdym kroku chciała pokazywać mu za wszelką cenę, że jego umiejętności są o niebo słabsze od jej własnych. Był tylko nadętym dupkiem, do którego miało wreszcie dotrzeć, że nie był tak wyjątkowy!
A jednak, gdy teraz widziała go walczącego tuż obok niej, równie przerażonego i rzucającego nieudane zaklęcie, poczuła złość, nie satysfakcję. I nie miało to nic wspólnego z tym, że od tego zależał ich wspólny los. Bogin wciąż się zbliżał, atakował i z pewnością był to w tej chwili priorytet, który nie pozwalał jej myśleć o czymkolwiek innym, ale prawda była taka, że chciała chronić nie tylko siebie. Kiedy doszło do poważnie wyglądającego zagrożenia i widziała, że Cavington wydaje się nie być w najlepszym stanie, nie czuła też złości, że spartolił zaklęcie. Była jedynie zła, że i jej nie udało się sprawnie przegnać bogina. Chciała by oboje mogli poczuć się bezpiecznie. Miała dosyć paraliżującego strachu oraz widoku Ślizgona w podobnym stanie. Nie przemawiała teraz przez nią gryfońska odwaga i brawura, a jedynie złość, że coś zagrażało jej samej oraz jej-... Cóż, znajomemu? Rywalowi? Nie zdobyłaby się już na nazwanie go wrogiem, choć z pewnością zdarzało jej się myśleć o nim podobnie w przeszłości.
Pokręciła energicznie głową, gdy bogin naparł ku nim bardziej i ponownie przybrał znajomy jej kształt. Wciąż przerażał, ale była z nim choć trochę oswojona. Powtarzała sobie w myślach, że nic jej nie grozi. Będzie bezpieczna, jeśli tylko rzuci jedno, może dwa dobre zaklęcia...
Ponownie uniosła różdżkę i wykrzyczała inkantację, dla odmiany ze złością, mrużąc oczy, do których napłynęły jej łzy. Gromadziła w sobie teraz stanowczo zbyt dużo emocji.
Riddikulus ubodziło bogina z taką siłą, że odsunął się od nich. Przez chwilę wierzyła, że to koniec i zaraz ucieknie z powrotem do jakiegoś ciemnego kąta. Na moment przybrał inną postać, jednak wyraźnie wciąż walczył, wijąc się na końcu korytarza. Ponownie zaczęła kroczyć ku nim postawna postać.

Kostka: 9
gin: 3/50