[Kaia Harris]

Ethan pewnie nie miałby zielonego pojęcia o wyobrażeniu Kai, ale w tym momencie przypominał jej pieska z kiwającą głową, którego niegdyś stawiało się na desce rozdzielczej samochodu. Jeszcze tylko brakowało, żeby zaczął kręcić głową na boki do rytmu, a potem z powrotem nią kiwać…
Jej uśmiech znacznie się poszerzał, aż w końcu zacisnęła wargi, gdy skończyła swój wywód, byleby tylko się nie roześmiać. I, cholera, było to strasznie ciężkie, bo gdy w końcu przestał, narastało w nim takie oburzenie…
Wcale się nie dziwiła, sama by nie chciała pójść do herbaciarni, którą przed chwilą wymieniła. Ale wymieniła ją tylko i wyłącznie dlatego, żeby go tylko troszkę podrażnić… I się podroczyć!
Powinna przyjąć to mordercze nie poważnie, ale ona tylko się modliła, aby ciśnienie jej nie rozsadziło i nie zaczęła łzawić przez duszony w sobie śmiech. W dodatku ta dramatyczność, którą w sobie miał!
Zamiast się z nim kłócić, uniosła ręce, jakby w poddańczym geście, i rzuciła:
— Masz mnie. – Po czym zamknęła na moment oczy, żeby powstrzymać kolejny spazm śmiechu. – Ale przekupić mogę Cię już teraz – dodała, po czym zostawiła soczystego całusa na jego policzku.
W sumie to niesamowite, jak umiejętnie i szybko odwrócić jej uwagę od tragedii związanej z miotłą!