[Kaia Harris]

Minęła chwila, nim Kaia poskładała sobie nareszcie w całość wypowiedź Ethana i odnalazła w niej sens. Że w sumie traumę faktycznie ma, był w tej nieszczęsnej herbaciarni i nie chce tam wracać, a traumy wcale nie miał tak dużej. Przez tą chwilę patrzyła na niego jak sroka w gnat, przynajmniej aż do momentu, w którym rozłożył ramiona, jakby nieco ją poganiał.
No okej.
Wzruszywszy lekko ramionami, i nadal trzymając go za rękę, ruszyła dalej, już nieco wolniejszym krokiem, w stronę Miodowego Królestwa.
— Okej. Ale nie musiałeś reagować, jakbym Ci co najmniej kota siekierą zabiła.
Tak, to było trafne porównanie do tego nagłego wybuchu Ethana, który ją nieźle skonsternował. I dorzuciła dla wyjaśnienia, bo być może o tym nie wiedział:
— Przecież ja tylko żartowałam.
Te słowa wypowiedziała znaczne ciszej niż poprzednie i… i sama westchnęła cicho. Jakoś tak się jej przykro zrobiło przez tę całą sytuację. A może było jej przykro wcześniej, o czym próbowała zapomnieć, tylko ten wybuch ją nagle dobił.
Czemu ich randki musiały polegać na tym samym. I czemu czuła się za to wszystko tak cholernie winna…
Jak tylko te myśli przemknęły przez jej głowę, kolor jej włosów zaczął zmieniać się na wyblakły fiolet.