[Kaia Harris]

Zmrużyła nieco oczy, kiedy dopominał się jeszcze nie tylko o uprzejmości, ale i o pieszczotliwe zwroty! Cóż za bezczelność!
… i miała zamiar tę bezczelność spełnić.
Dodając odrobinę własnej bezczelności.
Jej wargi rozciągnęły się w zawadiackim, prowokującym uśmiechu, kiedy mruczała mu do ucha:
— Proszę, kochanie, nie przerywaj – i musnęła ustami jego policzek.
A ton był może tylko delikatnie podszyty rozbawieniem…
Trochę bardzo…
Ale mniej niż…! …czymś innym.
Gdyby miała nadążyć za własnymi nastrojami, już dawno by się zgubiła. I przy tym nie miała do końca świadomości, że przypadkiem mogła robić Ethanowi wodę z mózgu! No ale, przecież tak dobrze im się żartowało… i rozmawiało też… Mieli kryzys, przeszli go, oboje byli niezadowoleni, czyli znaleźli doskonały kompromis.
Uniosła za to brew, kiedy spytał ją dlaczego, według niej, to miało sens. Och, czyli jeszcze nie odgadł, co niósł za sobą różowy kolor?
— Pomyśl chwilę – dodała, poprawiając się na jego boku. – W jakich sytuacjach najczęściej widziałeś u mnie ten kolor?
Nie miała zamiaru mu podawać odpowiedzi na tacy. Niech się sam domyśla!