[Kaia Harris]

Odpowiedziało mu jedynie głośne, podszyte rezygnacją westchnienie. Wiedziała, że w to nie wierzył. Ethan nigdy nie mówił będzie dobrze, o ile akurat nie chciał jej pocieszyć, ale sytuacja dotyczyła jego. I wiedziała, że w ten sposób zwyczajnie ją zbywał, a przecież wcale nie o to chodziło.
Będzie musiała wymyślić jakiś sposób. Ale nie dzisiaj. Zdecydowanie nie dzisiaj, nie miała już do tego głowy. I raczej w takim stanie nie przekona Ethana, że rzeczywiście dobrze może być. Miała sporo do zastanowienia… tylko nie na teraz. To ją odrobinę irytowało, bo nawet nie wiedziała, w co powinna włożyć ręce, od czego zacząć. Był kompletnie rozbity i stracił nadzieję – a nie chciała przecież pozwolić mu po prostu cierpieć i się bać. Jak mogłaby sobie wtedy spojrzeć w twarz?
Zerknęła na niego z lekkim zaskoczeniem, nie wiedząc do końca, czego dotyczą te słowa. Nie będę robił… tego wszystkiego, co właśnie powiedziała, czy czegoś innego, konkretnego?
— Dlaczego? – zapytała więc taktycznie, nieco zmieszana i zestresowana, bo przecież ponownie odkrywała przed nim siebie i… bała się, że skończy się tak samo, jak poprzednio.